Πώς η Πίστη Φέρει το Σπόρο του Παραδείσου και η Απιστία, το Σπόρο της Κολάσεως;

                بِسْمِ اللّهِ الرّحْمنِ الرّحِيمِ
Στο Όνομα του Αλλάχ, του Ελεήμονος, του Οικτίρμονος.

                اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ

   Αυτοί που πιστεύουν στον Αόρατο.
      Εάν θέλεις να καταλάβεις το πόσο μεγάλη ευτυχία και δωρεά, πόσο μεγάλη χαρά και ηρεμία μπορούν να εξευρεθούν στην πίστη στο Αλλάχ, άκουσε προσεκτικά την ιστορία αυτή η οποία είναι με τη μορφή μιας παρομοίωσης:
     

     Μια φορά, δύο άντρες πήγαν σε ένα ταξίδι τόσο για ευχαρίστηση όσο και για δουλειά. Ο ένας αναχώρησε προς μια κατεύθυνση ατομικιστική και κακότυχη, και ο άλλος σε μια θεοσεβή, ευμενή οδό.
      Αφού ο εγωιστής άντρας ήταν και επαρμένος, και εγωκεντρικός, και απαισιόδοξος, κατέληξε σε αυτό που φαινόταν σε αυτόν πως είναι μια εξόχως διεστραμμένη χώρα εξαιτίας της απαισιοδοξίας του. Κοίταξε ολόγυρα, και παντού έβλεπε τους αδύναμους και τους δυστυχισμένους να οδύρονται στα χέρια φοβερών, εκβιαστικών τυράννων, θρηνώντας για τον όλεθρό τους. Έβλεπε την ίδια θλιβερή και δυσάρεστη κατάσταση σε όλα τα μέρη που ταξίδευε. Ολάκερη η χώρα πήρε τη μορφή μιας οικίας που πενθούσε. Εκτός από το γεγονός ότι κατάντησε σα μεθυσμένος, δε μπορούσε να βρει τρόπο να μην προσέχει τη θλιβερή και καταθλιπτική αυτή κατάσταση. Διότι οι πάντες του φαίνονταν να είναι ξένοι και εχθροί. Και παντού ολόγυρα έβλεπε αποκρουστικά πτώματα και απελπισμένα, δακρύβρεχτα ορφανά. Η συνείδησή του βρισκόταν σε κατάσταση μαρτυρίου.
     

     Ο άλλος άντρας ήταν θεοσεβής, ευλαβής, δίκαιος, και με άριστες ηθικές αξίες έτσι ώστε η χώρα όπου ήρθε ήταν εξαιρετικότατη κατά την άποψή του. Ο καλός αυτός άνθρωπος συναντούσε καθολική αγαλλίαση στη γη που έμπαινε. Παντού υπήρχε μια χαρούμενη γιορτή, ένας τόπος για θύμηση του Αλλάχ που ξεχείλιζε από έξαλλη χαρά και ευτυχία• οι πάντες του φαίνονταν φίλοι και συγγενείς. Απ’ άκρου σ’ άκρου της χώρας έβλεπε χαρμόσυνα πανηγύρια μιας γενικής απαλλαγής από τα καθήκοντα, συνοδευόμενα από ξεφωνητά χρηστών ευχών και ευχαριστιών. Ακόμη άκουσε τον ήχο ενός τύμπανου και μιας φιλαρμονικής για τη στρατολόγηση στρατιωτών μαζί με χαρούμενες κραυγές του «Είναι πολύ μεγάλος ο Αλλάχ!» παρά να θλίβεται με τα βάσανα τόσο του ιδίου όσο και όλων των ανθρώπων όπως ο πρώτος, άθλιος άνθρωπος. Ο ευτυχής αυτός άντρας ήταν χαρούμενος και ευτυχισμένος τόσο με το κέφι το δικό του όσο και με αυτό όλων των κατοίκων. Επιπλέον, μπόρεσε να κάνει κάποια επικερδή συναλλαγή. Προσέφερε ευχαριστίες στο Αλλάχ.
     

     Μετά από κάποιο διάστημα επέστρεψε και συνάντησε τυχαία τον άλλο άντρα. Κατάλαβε την κατάστασή του και του είπε: «Δεν ήσουν στα καλά σου. Η ασχήμια που έχεις μέσα σου θα είχε αντικατοπτριστεί στον έξω κόσμο έτσι που φαντάστηκες πως το γέλιο ήταν θρήνος, και την απαλλαγή από τα καθήκοντα για διαρπαγή και λεηλασία. Σύνελθε και καθάρισε την καρδιά σου έτσι ώστε το ολέθριο αυτό πέπλο να αφαιρεθεί από τα μάτια σου και να μπορέσεις να δεις την αλήθεια. Διότι η χώρα ενός πέρα για πέρα δίκαιου, οικτίρμονος, αγαθοεργού, ισχυρού, εύτακτου και καλόκαρδου βασιλιά δε θα μπορούσε να ήταν όπως τη φαντάστηκε, ούτε θα μπορούσε να ήταν μια χώρα που επεδείκνυε τον αριθμό αυτό των ξεκάθαρων σημείων προόδου και κατορθωμάτων». Ο δύστυχος άνθρωπος συνήλθε αργότερα και μετανόησε. Είπε, «Ναι, ήμουν τρελός εξαιτίας του ποτού (της ασχήμιας που είχα μέσα μου). Ο Αλλάχ να ευαρεστείται μαζί σου, με έχεις γλιτώσει από μια κατάσταση διαβολική».
     

      Ω ψυχή μου! Γνώριζε ότι ο πρώτος άντρας συμβολίζει έναν άπιστο ή κάποιον εξαχρειωμένο και άφρονα. Από την άποψη αυτή ο κόσμος είναι ένας οίκος οικουμενικού πένθους. Όλα τα ζωντανά δημιουργήματα είναι ορφανά που θρηνούν από τα κτυπήματα του θανάτου και του χωρισμού. Ο άνθρωπος και τα ζώα είναι αβοήθητοι και χωρίς συναισθηματικούς δεσμούς, που γίνονται κομμάτια από τα αρπακτικά νύχια της καθορισμένης ώρας του θανάτου. Πανίσχυρα όντα όπως τα βουνά και οι ωκεανοί είναι σαν φρικιαστικά, άψυχα πτώματα. Πολλές θλιβερές, συνταρακτικές, τρομακτικές αυταπάτες σαν αυτές προέρχονται από την απιστία και την πλάνη του, και τον βασανίζουν.
     

     Όσο για τον άλλο άντρα, αυτός είναι πιστός. Αναγνωρίζει και επιβεβαιώνει τον Παντοκράτορα Αλλάχ (Cenab-ı Halık). Κατά την άποψή του ο κόσμος αυτός είναι μια κατοικία όπου τα Ονόματα του Ενός Παντελεήμονος Αλλάχ απαγγέλλονται διαρκώς (Zikirhane-i Rahman), ένας τόπος διδασκαλίας για τον άνθρωπο και τα ζώα, και ένα πεδίο εξέτασης για τον άνθρωπο και τα τζιν. Όλοι οι ζωικοί και ανθρώπινοι θάνατοι είναι μια αποστράτευση (από τον αγώνα της επιβίωσης). Αυτοί που έχουν συμπληρώσει τα καθήκοντα της ζωής τους αναχωρούν από τον πρόσκαιρο κόσμο για έναν άλλο κόσμο, ευτυχισμένοι και απερίσπαστοι, έτσι ώστε να γίνει χώρος για νέους υπαλλήλους να έρθουν και να εργαστούν. Η γέννηση των ζώων και των ανθρώπων σημαδεύει την κατάταξή τους στο στρατό (της ζωής), μια που τίθενται υπό τα όπλα, και την αρχή των καθηκόντων τους. Το κάθε ζωντανό ον είναι ένας κεφάτος, τακτικός στρατιώτης, ένας τίμιος, ικανοποιημένος υπάλληλος. Και όλες οι φωνές είτε είναι δοξολογία του Αλλάχ και η απαγγελία των Ονομάτων του στην έναρξη των καθηκόντων τους, και οι ευχαριστίες και η αγαλλίαση στην παύση της εργασίας τους, είτε τα τραγούδια που προέρχονται από το κέφι τους δουλειά. Κατά την άποψη του πιστού, όλα τα όντα είναι οι φιλικοί υπηρέτες, οι ειρηνικοί υπάλληλοι, και τα ευχάριστα βιβλία του Πλέον Γενναιόδωρου Κυρίου (Seyyid-i Kerim) και Πανοικτίρμονος του Ιδιοκτήτου (Malik-i Rahim). Πάρα πολλές άλλες λεπτές, υψηλές σε νόημα, ευχάριστες, και ευγενείς αλήθειες σαν αυτές εκδηλώνονται και φανερώνονται από την πίστη του.
     

      Δηλαδή, η πίστη στο Αλλάχ φέρει το σπόρο αυτού που είναι ουσιαστικά ένα Δέντρο-Τούμπα του Παραδείσου, ενώ η απιστία κρύβει το σπόρο ενός Δέντρου –Ζάκκουμ της Κολάσεως.
      Αυτό σημαίνει ότι η σωτηρία και η ασφάλεια μπορούν να εξευρεθούν μόνο στο Ισλάμ και την πίστη. Στην οποία περίπτωση θα πρέπει αδιάκοπα να λέμε,

                  اَلْحَمْدُ ِللّهِ عَلَى دِينِ اْلاِسْلاَمِ وَ كَمَالِ اْلاِيمَانِ
 «Δόξα στο Αλλάχ για τη θρησκεία του Ισλάμ και την τέλεια πίστη».

Μπεντιουζζαμάν Σαΐντ Νουρσί

*  *  *

Μετάφραση και Επιμέλεια από την Τουρκική στην Ελληνική από την Μεταφραστική Επιτροπή του Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου «Η ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ». Αυτός είναι Ο Δεύτερος Λόγος (2 Söz) από τον τόμο «ΟΙ ΛΟΓΟΙ» (SÖZLER) της συλλογής του ΡΙΣΑΛΕ-Ι ΝΟΥΡ του Μπεντιουζζαμάν Σαΐντ Νουρσί (Bediüzzaman Said Nursi). O συγκεκριμένος Λόγος έχει μεταφραστεί αρχικά από την Αγγλική μετάφραση του έργου στην Ελληνική από τον κ. Κώστα Τροκκούδη και έχει εκδοθεί από της Εκδόσεις «SÖZLER NEŞRİYAT» της Τουρκιάς, 2008. Η έκδοση αυτή είναι μια επιμέλεια και αναδιαμόρφωση της αρχικής (Ελληνικής) μετάφρασης, με βάση την γλώσσα συγγραφής του έργου (Τουρκική), λαμβάνοντας υπόψη τις νοηματικές ευαισθησίες και μορφή του αυθεντικού έργου, από την Μεταφραστική Επιτροπή του Μορφωτικού και Πολιτιστικού Συλλόγου «Η ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ», Ξάνθη.